Η αντιγραφή απαγορεύεται
ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ,
ΕΙΝΑΙ ΔΟΣΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ,
ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ:
“ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ; ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ”
ΕΡΩΤΗΣΗ: Αφού ο κόσμος μας υπάρχει για εκατομμύρια χρόνια πριν, γιατί μόλις πριν 2.000 χρόνια ήρθε ο Χριστός μας για να πληρώσει τα λύτρα για την απελευθέρωσή μας;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Προκειμένου να μπορέσει να γίνει κατανοητή η απάντηση θα πρέπει να θίξουμε το θέμα «χωροχρόνος».
Αυτή η ενεργειακή/υλική δημιουργία ‒ασχέτως πώς ο εγκέφαλός μας την αντιλαμβάνεται‒ για την Πραγματικότητα των Υπερκόσμων, διαδραματίζεται σε μια ΑΚΑΡΙΑΙΑ στιγμή.
Θα προσπαθήσω να σου περιγράψω αυτή την κατάσταση με έναν διαφορετικό τρόπο:
Ας υποθέσουμε ότι μπροστά στα μάτια μας, πέφτει ένα βάζο και σπάει σε χίλια κομμάτια. Τα μόρια του βάζου (οι άνθρωποι), βιώνουν αυτή την διαδικασία σε «slow motion», ενώ ο εξωτερικός παρατηρητής (οι Υπερ-Κόσμοι), το αντιλαμβάνεται ως ένα στιγμιαίο γεγονός που έγινε, πέρασε και μάζεψαν και τα γυαλιά από κάτω.
Αυτή η διαφορετική αντίληψη προκύπτει από τα παράδοξα που συμβαίνουν μέσα σε μια μαύρη τρύπα που στην προκειμένη περίπτωση ‒ιδωμένη μέσα από ένα διαφορετικό επίπεδο‒ είναι ολόκληρο το σύμπαν μας, σε αντιδιαστολή με την Ουσιαστική Πραγματικότητα των Αληθινών Κόσμων.
Οι αστροφυσικοί περιγράφουν με πολύ ωραίο τρόπο αυτή την διαφορετικότητα, όταν σκιαγραφούν την αντίληψη που έχει ένας παρατηρητής μέσα σε μια μαύρη τρύπα (εμείς), από την αντίληψη του παρατηρητή που βρίσκεται έξω από αυτήν (οι Υπερκόσμοι).
Ο χρόνος μέσα στη μαύρη τρύπα/σύμπαν μας διαστέλλεται τόσο, που ανάμεσα σε δύο κτύπους ενός ρολογιού γίνεται άπειρος ταυτιζόμενος με την αιωνιότητα. Έτσι ενώ ένα σώμα μέσα στην μαύρη τρύπα αντιλαμβάνεται την απειροσύνη του χρόνου, για τον εξωτερικό παρατηρητή, ο χρόνος κυλάει απείρως πιο γρήγορα. …Μια στιγμή του Θεού, χίλια χρόνια ανθρώπινα.
Αν φανταστούμε τώρα τον χωροχρόνο όπως τον απεικονίζουν οι επιστήμονες, θα τον δούμε σαν μια ενεργειακή βράνη/μεμβράνη· που σαν κουκίδες πάνω σ’ αυτόν εμείς οι άνθρωποι, δεν μπορούμε να έχουμε την αντίληψη της ολότητάς του.
Και Βρετανός αστροφυσικός, Fred Hoyle περιγράφει το παράδοξο:
«Τα πάντα υπάρχουν. Ό,τι υπήρξε κάποτε και ό,τι θα υπάρξει στο μέλλον, ενυπάρχει ήδη στο παρόν. Μόνο η συνείδησή μας κάνει το διαχωρισμό και δημιουργεί το αίσθημα της ιστορικής ακολουθίας και αυτό του περάσματος του χρόνου».
Θέλοντας τώρα να απλοποιήσω αυτή την άποψη, αναφέρω ένα διευκρινιστικό απόσπασμα που προσέθεσα στη Β έκδοση του βιβλίου, που θεωρώ ότι την περιγράφει με σαφήνεια:
«…Έτσι ενώ φαίνεται πως η εν γένει ζωή στην ύλη ακολουθεί μια διαδοχή μέσα στον χρόνο, αυτό το υλικό δημιούργημα ξεδιπλώθηκε ακαριαία σε όλες τις στιγμές του ενεργειακού και του υλικού χρόνου προκαθορίζοντας το τέλος. Είναι ακριβώς το ίδιο με τον θεατή που παρακολουθεί την πλοκή μιας κινηματογραφικής ταινίας καθισμένος στην πολυθρόνα του. Το τέλος της ταινίας είναι ήδη καθορισμένο. Ο θεατής όμως το αγνοεί και συνεπαίρνεται συναισθηματικά από την πλοκή που διαδραματίζεται στο κάθε καρέ».
Όταν λοιπόν ο Χριστός αποφάσισε να περάσει μέσα στον δικό μας κόσμο, δεν ήταν το ζητούμενο η χρονική στιγμή που θα εμφανιζόταν, αλλά η παρουσία του μέσα σ’ αυτόν· επειδή οποιαδήποτε στιγμή και αν εμφανιζόταν, η επέμβασή Του θα επηρέαζε όλο το χρόνο, μέχρι το τέλος του.
Γι’ αυτό λέει:
«Πυρ ήλθον να βάλω εις την γην, και τι θέλω, αν ήδη ανήφθη; (=αν έχει ήδη ανάψει) [Λουκά ΙΒ:49]»
Άλλο ένα επίσης εδάφιο περιγράφει την επέμβαση του Χριστού σ’ όλο το βάθος του χρόνου, μέχρι το τέλος του… :
«Οι μαθητές Του, του είπαν: Ποια ημέρα θα έρθει η ανάπαυση εκείνων που είναι νεκροί; Και ποια ημέρα θα έρθει ο καινούριος κόσμος; Εκείνος είπε: Εκείνο που περιμένετε έχει ήδη έρθει, αλλά εσείς δεν το γνωρίζετε [Ευαγγέλιο Θωμά §51]».