//

contact-icon-small

english

ΑΡΘΡΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ

ΤΟ ΝΑ «ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ» ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ;

FightingΓΡΑΦΕΙ Η ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ 28/1/12

Το παρακάτω θέμα ίσως έχει απασχολήσει μερικούς «καλούς ανθρώπους».
Τα εισαγωγικά έχουν την έννοια του ερωτηματικού. Ποιος είναι ο καλός άνθρωπος;

Καλός είναι  αυτός που προσφέρει χωρίς υστεροβουλία σε κάποιους από αυτούς που του  ζητούν, χωρίς ποτέ να αδειάζει και χωρίς να περιμένει ανταπόδοση. Με αυτήν την βοήθεια, βλέπει ότι γαληνεύει  την ψυχή του άλλου, ενώ  ταυτόχρονα τον οριοθετεί  στο να μην του προσβάλλει το δικό του πνεύμα. Ταυτόχρονα με την προσφορά προφυλάσσει το πνεύμα του, το Είναι του, τα βαθύτερα πιστεύω του.

Γιατί κάποιες φορές η έννοια του «καλός» μπερδεύεται με την έννοια του «φοβισμένος».
Άρα από φόβο και όχι από καλοσύνη, προσφέρει, ή δεν οριοθετεί τους άλλους  καταστρέφοντας έτσι και σπαταλώντας το πνεύμα μέσα του, προς μεγάλη χαρά βέβαια ορατών και αοράτων, αυτών που τρέφονται από αυτόν.
Είναι μια λεπτή γραμμή ισορροπίας που μερικές φορές βλέπουμε να μην την ξεκαθαρίζει και η εκκλησία (εκτός ίσως μερικών πιο μαχητικών ιερέων),  η οποία μας καθοδηγεί συνήθως στην ανεξέλεγκτη αυταπάρνηση.
Για ποιον η αυταπάρνηση; Για ανθρώπους «άψυχους» ή για αυτούς που δεν ενδιαφέρονται για πνεύμα; Οι οποίοι βέβαια από την μεριά τους έχουν και αυτοί δίκιο. Αυτό έχουν, αυτό πρεσβεύουν. Αγωνίζονται για αυτόν τον κόσμο. «Κουκιά τρως, κουκιά μαρτυράς» λέει ο λαός.

Είμαστε έτοιμοι για πόλεμο: σημαίνει ότι είμαστε προσεκτικοί στο να παρατηρούμε τα όριά μας ως προς το ότι δεν τα παραβιάζει κανείς χωρίς την συνειδητή άδειά μας.

Συγχωρώ, από το συν και χωρώ, δηλαδή χωράω σε κοινό τόπο με κάποιον.
Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να τον έχουμε πρώτα οριοθετήσει. Να έχουμε ορίσει την περιοχή μας και να έχουμε εξασφαλίσει ότι δεν θα την παραβιάσει. Γιατί πώς αλλιώς θα μπορέσουμε να συν-χωρέσουμε έναν βιαστή, άρπαγα, δολοφόνο, αν συνεχίσει να παραβιάζει την ζωτική μας περιοχή κατ΄ εξακολούθησιν;
Άρα ναι μεν η συγχώρεση αλλά με οριοθέτηση.

Βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας να έχει αγριέψει. Αγρίεψαν πολλοί  μαθητές, παιδιά μας, συνάδελφοι, σύντροφοι, κλπ, έχουν χάσει τα αυτονόητα όρια, το εγώ τους μοιάζει να έχει υπερτραφεί, να έχει τρελαθεί. Και αν παρατηρήσουμε θα δούμε ότι αυτά έχουν γίνει με την δική μας «καλοπροαίρετη» ανοχή, με την «καλοσύνη» μας. Ας μην χαλάσουμε το χατήρι του παιδιού, του συντρόφου, του φίλου κλπ. Δεν βάζουμε όρια. Και γινόμαστε συνυπαίτιοι.

Κι αυτό συμβαίνει είτε από άγνοια, δηλαδή έχουμε μπερδέψει τις έννοιες: όρια, συγχώρεση, καλοσύνη, είτε από φόβο να εκφράσουμε το πιστεύω μας.
Ας σκεφτούμε ότι αν είμαστε μπερδεμένοι σ’ αυτή τη ζωή, ή αν φοβόμαστε τον οποιονδήποτε, τι θα γίνει  όταν πεθάνουμε και βρεθούμε αντιμέτωποι με άλλα όντα στα αστρικά πεδία ή  με τους «κριτές» του άλλου κόσμου;

Αν δεν ξεκαθαρίσουμε τώρα την θέση μας εδώ στη γη με τους γύρω μας ανθρώπους, αν δεν σεβαστούμε το δικό μας πνεύμα αλλά και των άλλων, αν δεν βάλουμε όρια εκεί που χρειάζεται, τελικά αν δεν είμαστε πάντα έτοιμοι για πόλεμο, τι θα γίνει μετά;
Η δειλία ή η άγνοια θα μας οδηγήσουν ξανά στον φαύλο κύκλο των μετενσαρκώσεων και της απώλειας της ψυχής και του πνεύματός μας.

Similar posts

ΣΥΧΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

Ακολουθήστε μας στο Youtube